نمي دانم اين رويه و منش دكتر احمدي نژاد را به عنوان رفتاري پسنديده به حساب بياورم يا رفتاري ناپسند. با وجود همه تحليل ها و تفسيرها درباره فراواني و نوع بركناري هاي همكاران رئيس جمهور در هفت و نيم سال گذشته، البته اگر وي تشخيص دهد كه هر كسي در مجموعه تحت امر او، آنچنان كه بايد وظايف خود را به درستي انجام نمي دهد، يقينا حق بركناري او را دارد، اما ... .

اماي ماجرا آنجاست كه در پس اين بركناري ها، چنان كه در ماجراي بركناري وزير بهداشت رخ داد، رئيس جمهور از قدرداني از مقامات بركنار شده امتناع مي كند. اين مسئله البته به نوعي گواه روراستي و يك رنگي وي است كه در جاي خود قابل تقدير است. يكي از آفات اجتماعي و البته ديني مبتلا به جامعه امروز ما، همين دو رنگي هايي است كه سالوسي و چاپلوسي را نيز رواج داده و آسيب هاي زيادي به جامعه مي رساند، اما اين رفتار عموما با انتقاداتي مواجه مي شود.

به نظر شخص نگارنده نبايد از اين نوع رفتار اگر برآمده از يكرنگي و صداقت باشد، خرده گرفت اما تكرار نوع اين رفتارها در موارد مشابه مثل جشن دستيابي به فناوري هسته اي در كشورمان، آنجا كه جناب رئيس جمهور حاضر نشد هيچ اشاره اي به نزديك به دو دهه زحمات مسئولان و دست اندركاران سازمان انرژي اتمي و بخش هاي درگير ديگر در دستيابي به اين جايگاه بنمايد، اذهان را به سوي اين تحليل مي كشاند كه شايد غرض ورزي هايي در اتخاذ اين رويكردها دخيل است كه صداقت و يكرنگي را نقض مي كند.

به هر حال ديشب نيز با وجود تشريح حجم بالايي از خدمات نظام سلامت كشور، هيچ يك از سخنرانان حاضر نشدند از زحمات وزير قبلي حداقل زباني تشكر كنند.